Από την δημιουργία της Ευρωπαϊκής κοινότητας άνθρακα και χάλυβα, το 1952, μέχρι σήμερα, έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι. Η Ευρώπη συσσώρευσε χαρές και πικρίες. Πέρασε στιγμές μεγάλης ευφορίας, αλλά και, πρόσφατα, μεγάλης στέρησης. Πρωταρχικό μέλημα του εμπνευστή της, Ρομπέρ Σουμάν, στο «μακρινό» 1950, ήταν η δημιουργία ενός θεσμού συνεργασίας που θα καθιστούσε τον πιθανό πόλεμο μεταξύ των λαών της Ευρώπης αδιανόητο. Οι πιέσεις στα εξωτερικά σύνορα μεταξύ των κρατών, όντως, αμβλύνθηκαν. Όμως, η Ευρώπη, δυστυχώς, βάλλεται από εσωτερικούς εχθρούς που απειλούν να τη διασπάσουν, όχι κάθετα, αλλά οριζόντια, από τη μία στην άλλη άκρη της: τον ευρωσκεπτικισμό και τον λαϊκισμό. Πρόκειται για ένα κύμα που, αν δεν αναστραφεί, μπορεί να προκαλέσει ζημιά ανεπανόρθωτη για την Ευρώπη και την Ελλάδα.

Η Ε.Ε., όσο και αν δεν το συνειδητοποιούμε, επιδρά στην καθημερινότητά μας. Στην εργασία, την ασφάλιση την υγεία, την παιδεία, την ασφάλεια  που αποτελούν συνισταμένες της ζωής μας που διαμορφώνουν το κοινωνικό σύνολο. Παντού, εκτός από την άμυνα ακόμη. Η σύνθεση της Ε.Ε. επιτρέπει παρεμβάσεις σε όλα τα θέματα, με κύριο γνώμονα πάντα την βελτίωση του επίπεδου διαβίωσης των πολιτών στις χώρες μέλη της. Και αυτή, ίσως, είναι η μεγαλύτερη προσφορά στο ευρωπαϊκό κοινωνικό σύνολο στο οποίο συμμετέχουμε όλοι. Από το 1957, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επιτύχει σπουδαία πράγματα για τους πολίτες της και τον κόσμο, όπως η ειρήνη που επικρατεί στην Ευρώπη, η ελευθερία των πολιτών της να ζουν, να σπουδάζουν και να εργάζονται οπουδήποτε στην Ε.Ε., η μεγαλύτερη ενιαία αγορά στον κόσμο, η παροχή βοήθειας και αναπτυξιακής συνδρομής σε εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.  

Σήμερα, η ευμάρεια που απολαμβάνουν οι πολίτες της ΕΕ, τηρουμένων των αναλογιών, είναι ο μαγνήτης για τους πολίτες άλλων τρίτων χωρών. Πρέπει να δούμε τις διαφορές για να συνειδητοποιήσουμε τί έχουμε και τί μας προσφέρει η Ε.Ε. Γιατί, διαφορετικά, ελλοχεύει ο κίνδυνος ο ευρωσκεπτικισμός και ο λαϊκισμός να μας επιστρέψουν σε συνθήκες που βίωσαν οι προηγούμενες γενιές πριν το «μακρινό» 1950, δηλαδή, λίγα χρόνια από την έξοδο από τα δεινά του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.  

Ο Τζων Κέννεντυ είχε πει, σε άλλη χρονική στιγμή και για άλλο θέμα, το περίφημο «μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου». Αν, λοιπόν, θεωρήσουμε ότι η Ε.Ε. είναι το σπίτι μας, η οικογένειά μας, θα πρέπει να μετέχουμε ενεργά, όπως μετέχει ενεργά ο καθένας μας στην διαμόρφωση της οικογενειακής του πολιτικής.