Για τους μυημένους η μουσική τζαζ έχει ένα δικό της ρυθμό. Για άλλους η τζαζ είναι ένα συνονθύλευμα ρυθμών, άναρχων ακουσμάτων, αυτοσχεδιασμών πάνω σε μουσικά όργανα. Αλλά η καθημερινότητα, η καθημερινότητά μας είναι μία τζαζ έκφανση της ζωής μας. Άλλοτε με ρυθμό έντονο, άλλοτε με ρυθμό άναρχο που στην αναρχία του μέσα κρύβει έναν άλλο ρυθμό. Το βιβλίο με βασικό ήρωα τον Αλέξανδρο, του φίλου Βασίλη Δημητριάδη, διαπιστώνει, καυτηριάζει και αναδεικνύει νοοτροπίες, αντιλήψεις, συμπεριφορές και παθογένειες της πολιτικής, της κοινωνίας, των ανθρώπινων σχέσεων.

Το βιβλίο διαβάζεται με μία ανάσα… Συναρπάζει η ροή, η παράθεση, η παρουσίαση. Στην “Τέταρτη εξουσία και βιομηχανία delivery” ο συγγραφέας περιγράφει μια από τις πτυχές της πραγματικότητας από την επαφή με τον Τύπο. «Θα θέλαμε να έχουμε ένα άρθρο σας για την ναυτιλία στην επόμενη έκδοση του περιοδικού μας» αναφέρει η δημοσιογράφος, αλλά στο ερώτημα του πρωταγωνιστή Αλέξανδρου σε ποιον τομέα, σε ποια κατεύθυνση, η δημοσιογράφος απαντά με το αφοπλιστικό «ότι νομίζετε, ότι θεωρείτε εσείς πιο επίκαιρο και ενδιαφέρον φτάνει να μην υπερβαίνει τις 500 λέξεις…» Η σκέψη του Αλέξανδρου εξ ίσου ισοπεδωτική… «Η Έλενα ( η δημοσιογράφος ) μετέφερε το αίτημα , που έμοιαζε σαν μία παραγγελία σε σερβιτόρο. Μια ποικιλία λίγο από όλα…

Δεν ξέρω αν είναι τζαζ, αλλά σίγουρα έχει ένα ροκ στοιχείο η όλη αναφορά… Αλλά είναι εξ ίσου εντυπωσιακή η αναφορά στη ναυτιλία, μέσα από το κομμάτι «Ναυτιλία σε θέατρα και εκκλησίες», όπου ο Αλέξανδρος που αγαπούσε τη θάλασσα από παιδί καλείται να την υπηρετήσει έχοντας μια εικόνα άλλη… Μια εικόνα που οι φίλοι του δεν ασπάζονταν «Πλάκα μας κάνεις; Που τη βρίσκεις τη μαγεία; Του λένε προσπαθώντας να τον «προσγειώσουν» στην πραγματικότητα. Εδώ ο συγγραφέας προσομοιάζοντας την ναυτιλιακή κοινότητα με μία άλλη κοινότητα, με θρησκευτική προσέγγιση… δίνει στον αναγνώστη να καταλάβει ότι είναι δύσκολη η προσέγγιση  ή μάλλον η κατανόηση της ναυτιλιακής κοινότητας, αν δεν γίνεις μέλος της. Αν δεν εντρυφήσεις στις ιδιαιτερότητες και παραξενιές της. Μεγάλο το θέατρο, μικρό το κοινό και με πρόσκληση… σκέφτεται ο Αλέξανδρος που θέτει και ένα μεγάλο θέμα που ταλανίζει τον κόσμο της ναυτιλίας. Την εξωστρέφεια…

Η θάλασσα είναι παντού και πουθενά, λέει ο συγγραφέας παρακάτω για να τονίσει ότι «Γαλάζια Ανάπτυξη κεκλεισμένων των θυρών δε γίνεται» με το αφοπλιστικό «χρειαζόμαστε περισσότερη θάλασσα μέσα μας και όχι γύρω μας!» Και οι Έλληνες, λαός θαλασσινός κατά βάση το κατανοούμε…  Όσοι διακονούμε τα κοινά καταλαβαίνουμε… τον Αλέξανδρο.      

Τζαζ… λοιπόν, με αύρα θαλασσινή, καθώς ο συγγραφέας έχει «βαπτιστεί» σε ένα περιβάλλον θαλασσινό, το οποίο και έχει υπηρετήσει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι αναγνώστες θα περιηγηθούν μέσα από τις ιστορίες του πρωταγωνιστή Αλέξανδρου στους άναρχα ρυθμικούς παλμούς της τζαζ, με στοιχεία ροκ, που αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα…