Η ύπαρξη ευκαιριών δεν εγγυάται επιτυχία. Η ορθή στρατηγική είναι αυτή που μετατρέπει τις ευκαιρίες σε πραγματικά οφέλη. Η στρατηγική πρέπει να είναι ευέλικτη, στοχευμένη, ρεαλιστική και καινοτόμα. Η  στρατηγική δεν είναι απλά ένας από τους πολλούς παράγοντες, αλλά καθοριστικός για την επιτυχία. Χωρίς στρατηγική, ακόμα και οι μεγαλύτερες ευκαιρίες μπορεί να χαθούν, ή να οδηγήσουν σε λανθασμένες κινήσεις. Τώρα, λοιπόν, είναι η ώρα τα αρμόδια κυβερνητικά όργανα, συνεπικουρούμενα από τους φορείς, που δραστηριοποιούνται στο ναυπηγικό – ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα να «κάτσουν σε ένα τραπέζι», προκειμένου να αξιολογήσουν από κοινού σωστά τις ευκαιρίες και να τις εντάξουν στο στρατηγικό σχεδιασμό. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως, τα ναυπηγεία δεν λειτουργούν, πλέον, μόνο ως βιομηχανικές μονάδες, αλλά ως στρατηγικοί παίκτες σε ένα σύνθετο, παγκόσμιο περιβάλλον. Η ικανότητά τους να αντιληφθούν τις εξελίξεις, να επενδύσουν στο μέλλον και να εφαρμόσουν ορθή στρατηγική είναι αυτή, που θα καθορίσει αν θα είναι απλοί θεατές, ή πρωταγωνιστές στη νέα εποχή της ναυπηγικής, συμπαρασύροντας στην ανάπτυξη, ή μη, όλο το cluster των επιχειρήσεων που τα περιβάλει.

Δεν είναι ώρα για λόγια, αλλά για πράξεις, που θα καταστήσουν ισχυρή προτεραιότητα της Κυβέρνησης τη συνεχή, σχεδιασμένη και έμπρακτη στήριξη της ναυπηγικής βιομηχανίας. Όχι μόνο γιατί έχει καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση της παραγωγικότητας της ελληνικής οικονομίας, της ανταγωνιστικότητάς της, αλλά και στην ασφάλεια της πατρίδας μας. Άλλωστε, οι γεωπολιτικές προκλήσεις, στην Ανατολική Μεσόγειο, και όχι μόνο, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολιών, για το τι δέον γενέσθαι στο πεδίο ανάπτυξης της «αμυντικής μας» βιομηχανίας. 

Για τα αξιοποιηθούν οι όποιες ευκαιρίες απαιτούνται στοχευμένες παρεμβάσεις, όπως το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης της Αμυντικής Βιομηχανίας, διακυβερνητική δέσμευση και συνεργασία δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, ενώ είναι πρόδηλο και προφανές ότι, χρειάζεται ένα σταθερό θεσμικό και χρηματοδοτικό πλαίσιο, που να επιτρέπει εξαγωγές, συμπαραγωγές και συμμετοχή σε ευρωπαϊκά προγράμματα όπως το EDF και το EDIP.

Δεν θα κουραστώ να επισημαίνω ότι, η μεταφορά τεχνογνωσίας μέσω διεθνών συμπράξεων είναι απαραίτητη, ώστε η Ελλάδα να περάσει από τον ρόλο του απλού αγοραστή σε ρόλο συμπαραγωγού. Η Ελλάδα διαθέτει ιστορική ναυπηγική παράδοση, στρατηγική γεωγραφική θέση και πλέον,  γεωπολιτική βαρύτητα. Αυτό που χρειάζεται είναι αποφασιστική βούληση, για να μετατραπεί η αμυντική και ναυπηγική βάση της χώρας, από παθητικό αποδέκτη σε ενεργό παραγωγό ισχύος και οικονομικής αξίας.

Σε αυτό το στρατηγικό σχεδιασμό δεν μπορεί να λείπει και το κεφάλαιο «ανθρώπινο δυναμικό». Είδαμε ότι, στις ΗΠΑ η προσπάθεια αναζωογόνησης της ναυπηγικής της βιομηχανίας «χωλαίνει» από την έλλειψη του κατάλληλα εκπαιδευμένου ανθρώπινου δυναμικού. Η πολυετής αποβιομηχάνιση οδήγησε τα έμπειρα στελέχη στην αποστρατεία, δημιουργώντας έτσι ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Στις Ασιατικές γυάρδες αναζητούνται χέρια και δεν υπάρχουν. Και στην ελληνική πραγματικότητα η επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό, σε τεχνίτες, μηχανικούς και ναυπηγούς, μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά είναι προαπαιτούμενο, για να υπάρξει διαδοχή και σύγχρονη κατάρτιση. Το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Πειραιώς, ευθύς, εξ αρχής των προσπαθειών για την επιτευχθείσα, ευτυχώς, αναζωογόνηση του ναυπηγοεπισκευαστικού τομέα, στην οποία πρωτοστάτησε, έθεσε το θέμα της «μεταλαμπάδευσης» της τεχνογνωσίας, από τα στελέχη που, ευτυχώς, παρέμειναν ενεργά τα χρόνια της «αδράνειας» σε νέους, όπως, επίσης, έθεσε και το θέμα της ανάπτυξης γνώσεων, προσαρμοσμένων στις νέες τεχνολογίες, που εντάσσονται με καταιγιστικούς ρυθμούς στην «πράσινη» ναυτιλία, αλλά και στα αμυντικά συστήματα.

Δεν είναι δυνατόν η πατρίδα μας να είναι στις πρώτες ναυτικές δυνάμεις της γης και να μην είναι και στις πρώτες χώρες στη ναυπηγική βιομηχανία. Και αυτή είναι μια προτεραιότητα που έχουμε αναλάβει όλοι. Πρέπει τώρα όλα τα ελληνικά ναυπηγεία να ενώσουν τις δυνάμεις και τις δυνατότητές τους, συμμετέχοντας ενεργά στην Ένωση Ελληνικών Ναυπηγείων, ώστε να διεκδικήσουν, με αξιώσεις, την αυτάρκεια της ελληνικής ναυπηγικής βιομηχανίας, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας

Η Ελλάδα διαθέτει ιστορική ναυπηγική παράδοση, στρατηγική γεωγραφική θέση και πλέον, γεωπολιτική βαρύτητα. Αυτό που χρειάζεται είναι αποφασιστική βούληση, για να μετατραπεί η αμυντική και ναυπηγική βάση της χώρας, από παθητικό αποδέκτη, σε ενεργό παραγωγό ισχύος και οικονομικής αξίας.

Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις και οι εκφράσεις καλών προθέσεων. Χρειάζεται στρατηγική. Γιατί, ενίοτε, οι ευκαιρίες εμφανίζονται και εξαφανίζονται με ταχύτητες διαττόντων αστέρων…