Πολλές φορές ως πολιτικοποιημένα πρόσωπα μπορεί κάποιοι να νιώθουν πως τα κόμματα που ανήκουν, στηρίζουν και ψηφίζουν τους αντιμετωπίζουν ως δεδομένους. Επίσης πολλές φορές βλέπουν περαστικούς και επισκέπτες στο κόμμα τους να τους προσπερνούν στην ιεραρχία, χωρίς να το αξίζουν και να τοποθετούνται σε θέσεις, χωρίς να μπορούν να τις υποστηρίξουν. Όταν λοιπόν ένα μέλος ενός κόμματος νιώθει ότι αντιμετωπίζεται άδικα και με αδιαφορία, είναι σημαντικό να αντιδρά με τρόπο που να προάγει την αυτοεκτίμησή του, να μην σιωπά, αλλά να επικοινωνεί την δυσαρέσκεια του μέσα στο κόμμα. Αρχικά η αυτογνωσία βοηθά να αναγνωρίσει κάποιος, αν όντως αντιμετωπίζεται ως δεδομένος ή αν πρόκειται για μια εσφαλμένη προσωπική αίσθηση. Είναι σημαντικό να αξιολογήσει ο καθένας την κατάσταση με αντικειμενικότητα. Ενδείκνυται λοιπόν να εκφράσει τα συναισθήματα και τις ανησυχίες του στα αρμόδια ηγετικά στελέχη του κόμματος με τον κατάλληλο τρόπο, ώστε να υπάρξει ένας ειλικρινής διάλογος.

Εάν ένα μέλος του κόμματος δεν έχει ζητήσει ποτέ τίποτα για προσωπικό όφελος και έχει εργαστεί μόνο για το θεσμικό καλό, η δυσαρέσκειά του μπορεί να εκφραστεί με έναν τρόπο που θα προάγει τον διάλογο, τη διαφάνεια και την αλληλοκατανόηση. Όταν ένα μέλος έχει αποδείξει την αξία και τη σημασία του μπορεί να ενισχύσει τη φωνή του, διατυπώνοντας ιδέες και απόψεις ή ακόμα να αναλάβει πρωτοβουλίες στις διαδικασίες του κόμματος. Αν πάλι διαπιστώσει ότι η κατάσταση συνεχίζεται, παρά την επικοινωνία και τις προσπάθειες, πρέπει τότε να θέσει σαφή όρια. Το να δείξει ότι δεν είναι διατεθειμένο να προσφέρει διαρκώς χωρίς αναγνώριση, είναι υγιές να αξιολογήσει τη σχέση του με το κόμμα. Μπορεί μάλιστα να είναι χρήσιμο να επανεξετάσει αν αυτή ευθυγραμμίζεται με τις προσωπικές του αξίες και στόχους. Η αναζήτηση υποστήριξης και η συλλογική δράση μπορεί πολλές φορές να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο από μια ατομική παρέμβαση.

Είναι σημαντική η αξία του κάθε κομματικού μέλους και δεν εξαρτάται αποκλειστικά από την αναγνώριση των άλλων, αλλά από τη δική του προσφορά και ακεραιότητα. Όμως η αναγνώριση και ο σεβασμός της προσφοράς δεν είναι μόνο προσωπικό ζήτημα, αλλά και θεσμικό. Η έλλειψη αναγνώρισης σταδιακά μειώνει τη διάθεση συμμετοχής και βλάπτει συνολικά το κόμμα. Συχνά υπάρχουν κι άλλα μέλη που νιώθουν το ίδιο και θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα κοινό μέτωπο, οδηγώντας σε μία συλλογική έκφραση δυσαρέσκειας με μεγαλύτερο βάρος. Η έκφραση δυσαρέσκειας είναι δικαίωμα όλων όσων έχουν προσφέρει και προσφέρουν με αφοσίωση. Με αυτόν τον τρόπο, χωρίς να υιοθετήσουν αντιπαραθετικό ύφος, δείχνουν ότι αγωνίζονται για δικαιοσύνη και θεσμικό σεβασμό. Η προειδοποίηση των οργάνων του κόμματος να αυξήσουν την ορατότητα της θεσμικής προσφοράς των μελών τους είναι το βασικό ζητούμενο. Στα δύσκολα τα κόμματα στρέφονται στους δεδομένους, αλλά εάν έχουν ξεπεράσει τα όρια υπομονής, ενέχει ο κίνδυνος να χάσουν τη στήριξη τους.

Οι ισορροπίες στις κομματικές αποφάσεις, που πολλές φορές επιλέγονται, είτε για να μην χαθούν ψήφοι, είτε μέσω συμβιβασμών, δημιουργούν αδικίες και κατεστημένα που εκμεταλλεύονται επιτήδιοι καιροσκόποι. Επίσης τα κενά εξουσίας, λόγω ανεπάρκειας ικανών στελεχών εντός των κομμάτων, συντηρούν κομματικούς αριβίστες και πολιτικούς εκβιαστές. Ένας πολιτικός αριβίστας διακρίνεται από την έντονη φιλοδοξία του να ανέλθει στην πολιτική ιεραρχία, χωρίς ηθικούς φραγμούς και χωρίς σταθερές αρχές. Ένας πολιτικός εκβιαστής χρησιμοποιεί ψέμματα και τακτικές για να επηρεάσει αποφάσεις και επιλογές προς όφελός του ή προς όφελος μιας συγκεκριμένης ομάδας. Χειραγωγεί ανθρώπους να ακολουθήσουν μια συγκεκριμένη γραμμή και εκμεταλλεύεται την πολιτική εξουσία υποσχόμενος ανύπαρκτα δημόσια οικονομικά και εργασιακά οφέλη. Ο πολιτικός εκβιασμός μπορεί να είναι είτε άμεσος, είτε έμμεσος και ως συνήθως σχετίζεται με διαφθορά, σκάνδαλα και κατάχρηση εξουσίας.

Σε κάθε κομματικό χώρο, παρεισφρύουν αριβίστες και εκβιαστές που δρουν με ύπουλο τρόπο για να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη. Τα κύρια χαρακτηριστικά τους περιλαμβάνουν καιροσκοπισμό, τακτικισμό, παρασκηνιακές κινήσεις, έλλειψη αξιών και μετάθεση ευθυνών. Αλλάζουν συμμαχίες και θέσεις ανάλογα με το τι τους εξυπηρετεί κάθε φορά. Δεν έχουν σαφή ιδεολογική τοποθέτηση, αλλά προσαρμόζεται στις περιστάσεις με ιδιοτέλεια. Δίνουν εύκολες υποσχέσεις και αποφεύγουν δύσκολες δεσμεύσεις. Χτίζουν σχέσεις με πολίτες, παρουσιάζοντας δήθεν γνωριμίες με ισχυρά πρόσωπα και εκμεταλλεύονται τους μηχανισμούς εξουσίας. Πολλές φορές μάλιστα τα κόμματα για να προστατεύσουν την δημόσια εικόνα τους, υποθάλπτουν αυτά τα παραβατικά μέλη. Όσοι πάντως ανήκουν σε αυτές τις δύο κατηγορίες κομματικών μελών δεν ενδιαφέρονται για τα κόμματα και τις ιδεολογίες τους, αλλά τα βλέπουν ως εργαλεία για την προσωπική τους ανέλιξη. Οι δεδομένοι των πολιτικών κομμάτων και ενδεχομένως αδικημένοι, δεν είναι ανόητοι, αλλά αξιοπρεπείς. Ως εκ τούτου, οι δεδομένοι δεν επιθυμούν τέτοιους «ομοϊδεάτες», αλλά ούτε τα κόμματα έχουν ανάγκη από τέτοιους «πελάτες» και θα πρέπει κάποιοι, κάποτε να τους απαξιώσουν και να τους διώξουν.