Η συνεισφορά των επενδυτικών ομίλων στα Ναυπηγεία Ελευσίνας και Σκαραμαγκά υπήρξε καταλυτική γι’ αυτό που αποκαλείται σήμερα αναγέννηση του ναυπηγοεπισκευαστικού κλάδου της χώρας. Το 2024 γιορτάσαμε μία πρώτη νίκη σε ένα πόλεμο που πρέπει ως χώρα να κερδίσουμε μέχρι η ναυπηγική βιομηχανία να επιστρέψει οριστικά στην Ελλάδα, ως ένας αυτόνομος τομέας της ελληνικής οικονομίας. Παράλληλα με τους Έλληνες πλοιοκτήτες θα πρέπει και οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να εμπιστευτούν την ικανότητα συντήρησης και τη δυνατότητα κατασκευής των δικών μας πλοίων στα ναυπηγεία της χώρας μας. Η φερεγγυότητα των ελληνικών ναυπηγείων δεν επιδέχεται επιφυλάξεων στην εκτέλεση των νέων projects, ενώ στο κόστος θα πρέπει οι υπεύθυνοι των αποφάσεων να συνυπολογίσουν πως η προστιθέμενη αξία μένει στην Ελλάδα, δημιουργώντας παράλληλα χιλιάδες μόνιμες και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι ο ναυπηγο-επισκευαστικός και κατασκευαστικός κλάδος κατέρρευσε, όχι μόνο λόγω παγκόσμιας κρίσης, αλλά κι από άλλες ελληνικές παθογένειες και την αδυναμία του κράτους και των ιδιωτών να παρουσιάσουν ένα σοβαρό, στραμμένο προς το μέλλον σχέδιο για την βιωσιμότητα των ναυπηγείων. Αυτή ακριβώς την βιωσιμότητα οφείλει να εγγυηθεί το Κράτος εξαλείφοντας όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ανάσχεση στην δυναμική που αποκτά ο τομέας, αλλά και στοιχεία που θα θέσουν σε κίνδυνο την εξωστρέφεια και ανταγωνιστικότητα. Ανταγωνιστικότητα όχι στο εσωτερικό, αλλά στο διεθνές περιβάλλον. Η «ύπνωση» που επήλθε εξ αιτίας άστοχων πολιτικών στην Ε.Ε. σήμερα έχει οδηγήσει σε αδράνεια χάρη στην οποία τα ασιατικά ναυπηγεία με κυρίαρχα τα Κινεζικά που κατέχουν το 70% και πλέον των νέων παραγγελιών να μονοπωλούν τον τομέα των νέων ναυπηγήσεων.

Η πολιτική για την «πράσινη μετάβαση» τους παγκόσμιου στόλου που έχει θέσει σε εφαρμογή ο ΙΜΟ είναι μία ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί ούτε για τις ναυπηγικές βιομηχανίες της χώρας ούτε βέβαια για αυτές που ακόμη «παλεύουν», στα γεωγραφικά όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να μην χαθούν κάτω από την πίεση των ασιατικών ανταγωνιστών τους. Οι υποδομές των ναυπηγείων με γοργούς ρυθμούς εκσυγχρονίζονται τεχνολογικά και μετασχηματίζονται σε υποδομές υπεροχής στους τομείς ναυπήγησης, ενέργειας, άμυνας και εξοπλισμού στις εγχώριες και διεθνείς απαιτήσεις.  Οι καινοτόμες τεχνολογίες και τα σύγχρονα ναυπηγικά συστήματα φέρνουν πιο κοντά τη μετάβαση σε ένα μέλλον, ουδέτερο από εκπομπές άνθρακα. Οι στρατηγικές συμφωνίες για συναρμολόγηση και εγκατάσταση γνωστών μηχανών, η ναυπήγηση 40 ρυμουλκών νέας γενιάς και οι συζητήσεις για ναυπήγηση πλοίων της ακτοπλοΐας, υπολογίζονται σε μια γραμμή παραγωγής δισεκατομμυρίων ευρώ μέσα στην επόμενη πενταετία.

Οφείλουμε, στο πλαίσιο άσκησης μιας νέας πολιτικής για την διαμόρφωση του νέου πλαισίου για την ναυπηγική βιομηχανία της χώρας, να επανεξετάσουμε το ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος ως προς την υποστήριξη αφ’ ενός των επενδύσεων που έχουν γίνει στα ναυπηγεία της χώρας και αφ’ ετέρου για την υποστήριξη όλων εκείνων των επιχειρήσεων ανεξαρτήτως μεγέθους που «συνθέτουν» το cluster με την παραγωγή υλικών και άλλων αναλώσιμων για πλοία και πλωτά ναυπηγήματα. Πρέπει να ανταγωνιστούμε με ίσους όρους τα Ασιατικά ναυπηγεία τα οποία έχουν δημιουργήσει ένα «προτιμησιακό περιβάλλον» για τις επιχειρήσεις τους δικού τους cluster με την υποστήριξη του δικού τους χρηματοπιστωτικού συστήματος αποκλείοντας σχεδόν κατά το 90% έτσι τους έξωθεν ανταγωνιστές. Και αυτό, μαζί με άλλα, πρέπει να το κατανοήσει το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα για τι σε διαφορετική